Ik zit voor de tweede dag
in de Spaanse les. Het klasje waarin ik zit, bestaat soms uit zes, soms uit tien
en soms uit vier mensen. Dat wisselt net zo vaak als de tijd waarop de les
begint. Er verschijnen aardig wat leerlingen in mijn hoofd die dit lesrooster
een feestje hadden gevonden. Trouwens, er verschijnen ook een aantal leerlingen
in mijn hoofd die dit lesrooster ook in Capelle aanhouden. Ik ben daar veel te
braaf voor en ik zit dus elke les een beetje te wachten tot er wat binnenkomen.
Ik vind het allemaal prima. Ik zit hier toch en ik analyseer rustig de mensen
in mijn groep.
Of we nou vier, zes of tien
mensen hebben, altijd is de helft Russisch. Het is blijkbaar een populaire
bezigheid in Rusland, Spaans leren. De lessen worden gedomineerd door het
tussendoor Russisch mompelen, want op één of andere manier weten ze het altijd
beter en willen ze elkaar dat graag vertellen. Daarnaast hebben de Russische
vrouwen zich stelselmatig ontdaan van een bh. Waarom weet niemand, maar dat het
opvalt is een ding dat zeker is. De school is in klaslokaaltjes ingedeeld voor maximaal
tien personen en die bieden dus niet de ruimte om weg te kijken als een van de
Russische tepels per ongeluk om een hoekje komt kijken.
Naast mij zit Eighleen. Ze
is 18 en verschrikkelijk onzeker. Ze is Duitse. Ze werkt als au pair hier
vlakbij en heeft net uitgebreid aan me zitten vertellen welke
vieze woorden ze in het Duits heeft geleerd aan de kinderen. Ze heeft een
piercing in de zijkant van haar onderlip en dat intrigeert me ontzettend. Mooi
is het niet.
We krijgen les van Elena.
Een jonge meid, die geen Engels wil spreken. Ze beeldt uit en vraagt en
verandert haar vraag telkens weer totdat ze uit ons heeft getrokken wat we
wilden zeggen. Vooral het uitbeelden ontlokt hilariteit en zoals verwacht vooral bij de Russen. Engelse woorden negeert ze, dus we vallen ook vaak stil. Dan wacht ze gewoon tot de tijd voorbij gaat. En dat doet ie altijd. Van ongemak ga je dan maar wat Spaanse woorden zeggen, die je niet bedoelde, zodat zij weer gaat praten en ons nieuwe woorden aanbiedt. Onder enthousiast Russisch gemompel.
We hebben in twee dagen
tijd vooral veel over warmte, drinken, dagen van de week en beroepen geleerd,
maar Elena springt graag ook van de hak op de tak. Nu heeft ze de delen van het
lichaam op het bord gezet. En een ontzettend leuke opdracht gegeven.
Elena heeft bedacht dat we
in groepjes van twee onze droomman beschrijven. Hombre idéal. Een geluk: ik
hoef niet met die Russen. Eighleen en ik moeten samen en je zou zeggen dat we wel wat gemeen hebben.
Eighleen is nog niet zover.
Ze oefent nog even met het woord guapo ‘knap’. “Tú eres guapa,” vertrouwt ze me
toe. Ik knik, terwijl ik nog op mijn blaadje kijk. Tuurlijk meissie. Ik kijk
op. Ben je zover, denk ik als ik haar aankijk. Dat zit nog niet in het Spaans
in mijn hoofd en ik denk ook niet dat Eighleen het had begrepen. “Tú eres
guapa.” Ze kijkt me nu bewonderend aan. Het wordt nu ongemakkelijk. “Gracias,”
zeg ik opgelaten.