gelijk krijgen

Debatteren. In 6vwo. Genieten.

Een wedstrijd in woorden, die doorgaat, terwijl de les al is gestopt.

Het is precies de goede leeftijd in het juiste leerjaar. 

Ze zijn slim genoeg om te doorgronden wat iemand bedoelt, rustig genoeg om te analyseren, ervaren genoeg om juist te reageren en snel genoeg om dat ook grappig te doen. Ze zijn vooral oud genoeg om te aanvaarden dat gelijk krijgen niet alles is.

Nou ja bijna oud genoeg.

Deze week kwamen honderden groep acht-leerlingen onze school bezoeken met een nieuwsgierig jong koppie. Ik kreeg vijf klasjes voor mijn neus.

En telkens als er een nieuw klasje kwam, legde ik hen uit hoe het hier zou gaan. Op deze school. In mijn lessen. Gelijk krijgen, terwijl je het soms niet eens hebt! Dertig paar ongelovige ogen keken me aan.

Er zaten hele slimme, rustige, snelle en grappige leerlingen tussen. En dat kwam goed uit. Ik wilde met ze debatteren.

Ze waren nog niet oud genoeg om het zo goed te kunnen als 6vwo’ers, maar ik stond versteld van wat ze al wel konden.

Liever op de laptop werken dan uit het boek, was de stelling. Niet helemaal zonder bijbedoeling gekozen, want werken met een laptop wordt een deel van ons onderwijs volgend jaar. Maar de gretige nieuwkomers trapten er met open ogen in. Een laptop, dat leek echt het einde.

Aan het einde van de les, mochten ze hun argumenten in praktijk brengen. Ik had mijn huidige 6vwo’ers gevraagd hen in teams te ondersteunen. Het ging best aardig.

‘Ik werk liever met de laptop, dan met het boek, omdat met een laptop je tas niet zo zwaar is.’ Keurig nageaapt van mijn zesde klasser. Maar goed gebracht.

‘Ik werk liever met de laptop, omdat je er alles op kan vinden en een boek is maar een paar honderd bladzijden.’ Helemaal waar.

Maar aan de andere kant stond ook een groep.

‘Ik werk liever uit het boek, omdat een boek niet vast kan lopen.’ Redenering van oorzaak en gevolg, heel goed.

En dan staat een jongetje met een kek brilletje en veel blond haar op. Een beetje onzeker kijkt hij mij aan. Mag hij al? Ja hij mag.

‘Ik werk liever uit een boek. Ik vind dat de eerste bladzij altijd zo lekker ruikt.’

Oke, ik ben om. Het heeft niks met leeftijd te maken.

oude wijze kat

Gelezen in de Volkskrant: een kat komt als je hem roept voor het eten, maar ziet je niet als zijn baas. Een kat brengt zijn gevangen muis naar je toe, maar ziet je niet als zijn kitten. Hoe ziet jouw kat jou wel? Als een oudere wijze kat, die de beschikking heeft over de voedselvoorraden. Hij weet dus dat jij te vertrouwen bent als je hem roept voor eten en komt direct. En hij weet dat hij die muis niet alleen op moet peuzelen, maar moet delen met de andere poezen. De distributie van het voedsel over die andere poezen ligt bij jou. Dus hij brengt jou die muis.  

Als ik vanochtend mijn bed wil verschonen, blijft de poes gewoon liggen. Ik verwijder alles om hem heen, kussens, dekens, dekbedden, maar hij blijft stoïcijns op het stukje dekbed liggen waar hij steeds ligt, de afgelopen dagen.

“Ik moet het bed verschonen, poes,” mompel ik zogenaamd verontwaardigd.

‘Natuurlijk,’ denkt poes. ‘Dat hoef je mij niet uit te leggen, ik lig hier al drie dagen.’

Ik trek het dekbed waarop hij ligt een stukje mijn kant op.

Quasi-nonchalant verandert in een tikje geagiteerd. Een klauwtje met zijn rechterpoot.

Nog een keer trek ik kort aan zijn witte donzige ondergrondje.

Beledigd sprong hij van het bed af.

‘Ik dacht dat jij van de voedselvoorraden was…’ Hij geeuwt, terwijl hij vanaf de bovenste tree naar me gaat zitten kijken.

‘Die oude wijze katten,’ denkt hij. ‘hebben altijd het idee dat ze de baas zijn. Zijn ineens ook van de bebedding hier in huis.’

Als ik klaar ben met het bed, loop ik weer naar beneden. Poes zit intussen voor het raam. Hij kijkt de kamer in, recht naar zijn etensbak. Ik roep hem, maar hij kijkt niet. Niet direct. Hij blijft naar zijn etensbak staren.

Ik kijk nu ook. Ah leeg. Ik kijk poes weer aan. Die kijkt nu terug. ‘Oude wijze kat. Jaja. Dat oud kan ik zien ja,’ denkt hij. ‘Maar wijs?’

2014

Een nieuw jaar begonnen, tijd voor nieuwe voornemens… en dan sluimert er toch nog zo’n idee achter in m’n hoofd… volgens mij was ik ooit een blog begonnen…

Ik ben er intussen achter dat het fijn is om mensen mee te laten lezen in wat ik schrijf. Maar het lastige is, dat alles wat ik laat lezen ook meteen vast ligt. Dus als ik jullie wat heb laten lezen, dan kan ik dat voor mijn gevoel niet meer veranderen. En dat wordt beklemmend. Dus ik ben daarmee opgehouden. Want in plaats van mij motiveren, zorgde mijn blog er juist voor dat ik stopte met schrijven.

Zo jammer. Want ik vond het zo leuk om mensen te delen wat ik schrijf. Dat bleek maar weer bij mijn tweede gedichtenbundel van het afgelopen jaar. De boekjes over 3fm, kerst en serious request vlogen de deur uit (als je er nog op wacht: hij komt eraan, ik ben je niet vergeten). Ik heb er zelfs één mogen aanbieden aan Coen, Paul en Giel in het Glazen Huis! Heerlijk om die jongens door mijn boekje te zien bladeren. Alsof ze een kindje van mij vasthielden.

Ik heb er ook één aan Eric Corton, de heilige van 3fm gegeven. Hij was meteen dolenthousiast. De glimlach en het woord ‘treffend’ uit zijn mond bleven lang hangen. 

En dat is fijn. 

Dus hoe zorg ik er nou voor dat ik mijn schrijfsels weer online zet? Wat kan ik? Waar reageren lezers goed op? Gedichtjes, verhaaltjes over leerlingen en verhaaltjes over mijn besparingen (voor de trouwe lezers: daar heb ik mijn hyves wel eens mee gevuld… :)) U vraagt wij draaien. Ik ga vaker gedichtjes posten, meer situaties met leerlingen opschrijven en… ik heb een geweldig nieuw besparingsidee: ik ga meedoen met de freefashionchallenge: 365 dagen lang niet shoppen. Het lijkt me bijzonder moeilijk, maar ik ga het toch proberen. Ik zie het als een experiment. Met mijn kledingkast en deze collectie kleren moet het toch niet nodig zijn om meer te kopen? Ik vrees dat mijn brein er anders over denkt.

Dat dus allemaal in de komende weken. Toch nog een paar goede voornemens ;-)

Nog even terug naar de containers achter het Glazen Huis in Leeuwarden. Daar waar ik terugkwam met een glimlach van oor tot oor, omdat ik net even met Coen had staan praten. Over donkere kamers en Carpetland. 

In die container zag ik Roosmarijn. Ik was Eric Corton, moet ik eerlijk toegeven, alweer vergeten. Maar Roosmarijn had een boekje van Eric gekregen. Met gedichtjes. Van mij. 

En ze lachte: ‘Heb ik gelezen, erg goed gedaan. Ik vond vooral die van Giel erg mooi. Over die zon.’

Dus. Speciaal voor Roosmarijn. En omdat Giel vanochtend weer als vanouds door mijn speakertjes klonk om 6:30. Een gedichtje.

sunriser

6:28

giel zorgt ervoor

dat muziek binnenkomt

een liedje overkomt

 een plaat wordt uitgesproken

een artiest

vertelt zijn verhaal

achter het liedje

en zingt een liedje

van een ander

en een jongen

doet het verhaal

van een reddingsactie

van een hondje

van een oude mevrouw

in het water

giel zorgt ervoor

dat emotie gespeeld wordt

in een bijzondere rol

dat de zon een acteur wordt

en de hemel het decor

giel zorgt ervoor

dat de zon opkomt