Ik heb al gezegd dat ik in geval van een blockje gewoon even ga schrijven wat er wél in me opkomt. En voilà, dat gaat natuurlijk weer over leerlingen...:-)
Het is een beschrijving van één van mijn eerste lessen in een bovenbouwklas. Niet één van mijn sterkste optredens ooit, maar wel één dat mij altijd is bijgebleven. Want ineens merkte ik, wat voor een macht ik had... En toegegeven. Het is niet helemáál zo verlopen... ;-)
"... De klas kwam rumoerig binnen. De kortstondige zenuwen die altijd bij dit moment hoorden, gierden gejaagd door Annes keel. Een jongen die letterlijk twee keer zo groot was als zij, bleef even in de deuropening staan en monsterde haar. Ze keek uitdagend terug en kreeg een glimlach als antwoord. Hij liep zonder een woord naar voren en ging aan de tafel tegen haar bureau aan zitten. Hij pakte langzaam zijn boek en schriften, een pen en keek haar aan. Om hem heen verzamelden zich andere jongens en de meisjes met de meest gierende hormonen. Hij was misschien aantrekkelijk voor zijn klasgenoten, maar hij viel Anne vooral op omdat hij zo groot was. En vastberaden.
Nog voordat ze het woord had genomen om aandacht te vragen, onderbrak de jongen haar.
‘Mevrouw?’
Anne zuchtte. ‘Ja?’
‘Hoe oud bent u?’
‘Vind je het vervelend als ik deze vraag even uitstel tot na m’n algemene praatje?’
De jongen liet omstandig een geluidje ontsnappen. ‘Wow. Zakelijk hoor.’ De klas lachtte.
‘Dat is geen antwoord.’
‘Ja sorry, is goed. We luisteren eerst naar het algemene praatje. Jongens, rustig, eerst het praatje. Daarna hoor ik of ik nog met ‘r uitkan.’
Anne ademde diep in. Ze vroeg het meisje links voor haar hoe de jongen heet. Het meisje is geen directe vragen gewend en kleurt direct.
‘Sjoerd.’
‘Hoe?’ Anne verstond haar niet in één keer, omdat ze haar aandacht niet bij het antwoord hield.
‘Sjoerd. En geloof me, dat hoef ik echt nooit meer te herhalen.’ Het meisje lachte. Sjoerd was groot en vastberaden, maar verlegen meisjes hadden dus geen hekel aan hem.
Anne richtte zich weer tot de jongen. ‘Sjoerd. Ik begrijp uit jouw woorden dat je me aantrekkelijk vindt. Dat vind ik een compliment. Toch kan ik er niet zoveel mee. Ik heb er meer aan als je mij als docent goed vindt, want dat betekent dat ik mijn werk goed doe. En voor zover ik weet heb je alleen met mij te maken in een zakelijke relatie. Als je mij de kans niet geeft de klas en jou voor het vak Nederlands een voldoende te laten halen, dan kan je mij ook nooit op mijn werk beoordelen. Vraag aan jou: zullen we beginnen?’
Sjoerd knikte lachend, genietend van zoveel aandacht.
‘Mooi.’
‘Maar mevrouw?’ De jongen achter Sjoerd beproefde zijn geluk.
Sjoerd draaide zich om. ‘Sst. Laat ‘r nou even beginnen.’ Jammer joh, leuk geprobeerd.
De klas luisterde. Bleef haar aankijken tijdens haar verhaal. Wilde zelfs bijna aan het werk gaan, zodra ze had afgerond.
‘Maar mevrouw?’ Sjoerd weer. De klas keek ademloos naar de grote vent vooraan. ‘Nu weet ik nog steeds niet hoe oud u bent.’
‘Is dat van belang, gezien de relatie tussen jou en mij die ik net beschreven heb?’
Sjoerd lachte weer, boog zich voorover. ‘Hebben wij een relatie?’
Anne glimlachte koeltjes en keek naar het velletje papier op haar bureau. In al haar onschuld had ze erop geschreven wat ze vandaag met deze klas af zou moeten kunnen krijgen. Het bloed steeg naar haar gezicht.
‘Hoe oud ben jij eigenlijk, Sjoerd?’
’18.’
‘Dan ben je volgens mij iets ouder dan de rest van de klas, nietwaar?’
Sjoerd lachtte, maar zei niets.
'Ik daag je uit.'
'Waarvoor?'
'Om tijdens mijn lessen en daarbuiten je leeftijd en macht een beetje te laten gelden. Ik wil graag dat zij allemaal een tien halen.'
'Dat lukt u toch niet.'
'Dan ligt dat net zo goed aan jou.'
Ze keek weer op haar blaadje en wachtte tot het weerwoord kwam. Toen ze opkeek, zag ze Sjoerds lachende gezicht. ‘Oke.’...'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten